Jana Slegers

Vanaf mijn 13 jaar ging ik elke zomer op vakantie met Kazou, een organisatie die vakanties organiseert voor jongeren. Hiermee ben ik op prachtige plaatsen in Europa geweest en heb ik de mooiste tijden beleeft in mijn zomers.

​

Zelf besloot ik ook om een cursus te gaan volgen om als monitor mee te kunnen gaan en jongeren deze geweldige ervaringen te laten beleven. In deze cursusweek kwamen er ook een dag mensen met een beperking langs. Mijn mentor kwam naar mij toe en hij zei “Jana, jij moet met ons mee naar Kemmel gaan, een vakantie voor mensen met een beperking.”. Er popte meteen een hele hoop vragen op in mijn hoofd: “Ik kan dat toch niet, ik weet niet hoe dat moet, …”. Er ontstond toch een kleine angst bij mezelf. Wat eigenlijk niet zo gek is, want ik was nog nooit in aanraking gekomen met mensen met een beperking. Mijn mentor stelde mij gerust en had er vertrouwen in dat dit toch wel echt iets voor mij zou zijn.

 

Die volgende zomer sta ik op de parking van Geel, waar ik zelf vroeger ook altijd vertrok, met een bang hartje te wachten op de bus. Eens dat ik op de bus zat had ik al snel door dat dit een heel leerrijke vakantie ging worden. Ik ga heel veel van deze mensen kunnen leren, maar ook andersom. We gingen leren met en van elkaar.

Op deze vakantie gingen we ook naar een pretpark met iedereen. Hier was een jongeman bij, fysiek beperkt door een zwaar verkeersongeval, hij kon in de meeste attracties niet in omwille van zijn zware fysieke beperking. Als monitoren besloten wij toen om wel ervoor te zorgen dat hij mee kon. Met enkele monitoren tilde wij hem uit de rolstoel in de attractie. Een van de mooiste dagen uit zijn leven noemde hij het zelf. Dit beeld zal ik ook nooit vergeten. Alles is mogelijk! Wanneer ik ook nu naar dat beeld terugkijk, is dat ook al een hele mooie dansfrase waaruit een hele voorstelling zou kunnen opgebouwd worden. Dit hoop ik dan ooit ook nog een keer te kunnen verwezenlijken. Omdat dit zo een belangrijk beeld is en een belangrijke vakantie is, die centraal staan naar mijn toekomst. Komt dit beeld bovenaan op elke pagina terug in een schilderij.

​

Ondertussen ga ik nog elk jaar met deze fantastische groep mensen op vakantie. Daarnaast heb ik ook niet stil gezeten en ben ik danseducatie gaan studeren op Fontys Hogeschool voor de Kunsten. Op Fontys ben ik mij mogen gaan ontwikkelen als docent, maker en performer. Hiernaast mochten we ook vrije uren invullen. Ik wist al snel dat ik graag een voorstelling wilde maken. Ik kwam terecht bij Social Label waarvoor ik een voorstelling mocht gaan maken. Zij brachten mij in contact met Handweverij ASVZ, waar ik Sanne ontmoette. Samen zijn we de voorstelling ‘Zullen we samen’ gaan maken. Een voorstelling over het kunnen steunen en leunen op elkaar.